Mensen in armoede worden voortdurend geconfronteerd met vooroordelen. Ze willen niet werken, hebben de nieuwste gsm, staan met een mooie auto voor de deur van hun sociale woning, ... . Op deze blog doorprikken we die vooroordelen met verhalen en voorbeelden uit de praktijk. Verhalen die de dagelijkse strijd om te overleven van mensen in armoede heel tastbaar maken. De blog moet leiden tot meer respect en luisterbereidheid tegenover mensen in armoede.

"ARTSEN LUISTEREN NIET NAAR WIE ARM EN ZIEK IS"

Jaren liep Mira* rond met medische klachten voor ze te weten kwam wat er aan de hand was. "Men wilde mij simpelweg niet geloven. Het was echt een calvarietocht om een arts te vinden die mij ernstig nam." Voordien was haar huwelijk stuk gelopen. Haar job had ze opgegeven om voor haar gezin te zorgen. Ze hield dus niks over aan sociale rechten. "Het is jaren geleden, maar ik herinner het mij nog zoals gisteren. Op 29 augustus ging mijn man weg en op 1 september zat ik zonder inkomen."

Op 37-jarige leeftijd werd ze zwaar ziek, een systeemziekte, en later ook nog borstkanker. "Ik had financiële problemen en moest twee kinderen zien op te voeden, van 18 en 5. Ik had een hospitalisatieverzekering, maar ik moest wel alles voorschieten: consultaties bij huisarts en specialist, dure geneesmiddelen. Het duurt toch een maand of drie voor je dat terugbetaald krijgt. Mijn ziekte sloeg met andere woorden een groot gat in mijn budget." Van het Ocmw kreeg ze wel noodhulp, maar het blijft vechten om te overleven met een minimaal inkomen.

En daar kwam het ongeloof van artsen nog eens bovenop. "Ik kreeg voortdurend te horen dat het allemaal zo erg niet was, dat het tussen mijn oren zat. Ik werd simpelweg wandelen gestuurd. Je leeft in voortdurende onzekerheid. Een heel moeilijke periode om door te komen. Ik wist, ik voelde dat ik heel ziek aan het worden was. Als je dan overal op een muur van ongeloof botst, ben je de wanhoop nabij. Ook van mijn huisarts kreeg ik maar weinig ondersteuning. Dat ik in armoede leef, heeft veel met dat ongeloof te maken. Je wordt gewoon niet als een volwaardig mens gezien."

Na veel pijnlijke omzwervingen kwam ze uiteindelijk in het UZ in Gent terecht, waar men haar wel degelijk onderzocht heeft. Mira leidt nog steeds aan een systeemziekte, waardoor ze geregeld ontstekingen oploopt aan de klieren, veel spierpijn heeft en moeite heeft met slikken. "Het blijft heel moeilijk, maar ik kan nu ten minste ergens terecht met mijn problemen. De ziekte zal niet voorbijgaan, maar ik word nu wel geholpen om er zo goed mogelijk mee om te gaan. Het enige nadeel is dat ik heel geregeld vanuit Oostende naar Gent moet om mij te laten behandelen. Een hele rit, die ook geld kost, maar dat moet ik erbij nemen."

Sinds enkele jaren heeft ze ook de weg gevonden naar de Beweging van Met een Laag Inkomen en Kinderen (BMLIK) in Oostende. "Dat heeft mij terug zelfvertrouwen en zelfrespect gegeven. Je kunt er terecht zoals je bent. Voor mij is de Beweging heel belangrijk geweest om de eenzaamheid te doorbreken. IK ben nog altijd ziek, heb nog altijd een laag inkomen, maar ik sta er nu toch niet meer alleen voor."

*Mira is een schuilnaam om de privacy van betrokkene te beschermen.

Bron: http://www.netwerktegenarmoede.be/inzicht-in-armoede/artsen-luisteren-niet-naar-wie-arm-en-ziek-is