Koopkrachtplakkaat

EnergieplakkaatC

173646265 10222054268599783 1356797931624160070 n

Delen van artikels

Vene foto


Door
Francine Mestrum -
13 januari 2020

Dat de politieke en economische situatie in Venezuela verre van stabiel is, zal niemand loochenen. Dat er nagenoeg elke dag opnieuw feiten zijn waar je toch even van opkijkt, kan wel verbazen.

Chaos in het Parlement

Het eerste week-end van dit nieuwe jaar was het prijs in de Venezolaanse Nationale Assemblee, het Parlement. De voorzitter, Juan Guaidó, die zichzelf vorig jaar uitriep tot ‘interimpresident’ moet herkozen worden om die ‘functie’ te kunnen behouden. Dat was zeker de wens van zijn beschermheren in de Verenigde Staten die zo langzamerhand niet langer weten van welk hout pijlen maken om President Maduro uit zijn functie te ontzetten.

Die voorzittersverkiezing liep echter niet van een leien dakje. Guaidó kon het Parlement niet binnen en in zijn afwezigheid en in de grootste chaos werd Luis Parra van Primera Justicia tot voorzitter verkozen. Niet getreurd, Guaidó trok naar een bioskoop in de buurt en liet zich daar door de leden van Voluntad Popular eveneens tot voorzitter verkiezen.

Dat de cijfers niet kloppen – Parra beweert, afhankelijk van de bronnen, met 81 tot 84 stemmen op 140 aanwezigen te zijn verkozen, terwijl Guaidó beweert 100 stemmen achter zijn naam te hebben gekregen, toont enkel aan dat met alle ‘nieuwsbronnen’ in Venezuela uiterst omzichtig moet worden omgesprongen. De Nationale Assemblee telt in totaal slechts 167 leden! Welke bron je als buitenstaander ook raadpleegt, van de regering of van een of andere kant van de oppositie, ieder probeert het laken naar zijn kant te trekken. De ‘waarheid’ achterhalen is dus geen lachertje. Dat enkel ‘progressieve’ media objectief zijn, zou als groot nieuwsfeit moeten vermeld worden!

Hoe dan ook, wat vorige week duidelijk werd, is dat de oppositie eens te meer grondig is verdeeld, want Maduro speelt het meer dan handig. Primera Justicia werd door de regering uitgenodigd om deel te nemen aan de Grote Nationale Dialoog en wordt daarom door de rest van de oppositie als ‘verrader’ gezien. Feit is dat zijn verkiezing tot parlementsvoorzitter door de partij van Maduro werd gesteund.

Wanhoopspogingen

De Verenigde Staten, die Maduro hoe dan ook zo snel als mogelijk weg willen, zijn stilaan aan het eind van hun Latijn. Niet dat ze de olie van Venezuela dringend nodig hebben, maar je weet nooit wat er staat te gebeuren in het Midden-Oosten waar de situatie snel kan omkeren, en dan is die dichtbij gelegen oliebron zeker welkom. Maduro heeft na de laatste zware sancties van de V.S. wel alternatieve klanten gevonden en geniet daarbij de steun van zowel Rusland als China. Voorts haalt hij inkomsten uit de legale en vooral illegale ontginning van goud en andere natuurlijke hulpbronnen, niemand weet hoeveel dat is.

Feit blijft dat er een blijvend en schrijnend tekort aan geld is en de economie van Venezuela in sneltreinvaart aan het dollariseren is. De regering heeft zijn ‘socialistische’ maatregelen van wissel- en prijscontroles opgegeven, wat betekent dat de winkelrekken nu wel goed gevuld zijn, maar gewone mensen nog nauwelijks iets kunnen kopen. Honderd Dollar voor een paar schoenen is heus geen uitzondering. Veel mensen hebben wel hulp gevonden in de transfers (‘remesas’) van hun gevluchte familieleden die maandelijks een deel van hun loon naar het thuisfront sturen. Dat helpt een slok op een borrel.

Twijfel in het leger

De V.S. zijn er tot nog toe niet in geslaagd om de legertop om te kopen. Maar het is corruptie tegen corruptie, lang geen ideologische overtuiging om het regime te blijven steunen. Daar zou verandering in kunnen komen om twee redenen.

Ten eerste heeft Maduro meer vertrouwen in zijn milities, een goede drie miljoen burgers die werden bewapend om strijd te voeren mocht er een staatsgreep of een buitenlandse interventie zijn. Maar met het geldgebrek dat het land kenmerkt, betekent dit dat het leger nog nauwelijks middelen heeft. Men gaat er algemeen van uit dat, mocht er b.v. een interventie vanuit Colombië gebeuren, gevolgd door een uit Brazilië, het leger wel eens concrete problemen kan krijgen om zich op twee fronten te verdedigen.

Tel daarbij, ten tweede, dat er momenteel een ernstig probleem is met de aanwezigheden. Ondanks al het aandringen van de legertop én van de regering, zijn heel wat soldaten en officieren, vooral vrouwen, na de kerstvakantie niet naar hun kazernes terug gekeerd. De juiste redenen hiervoor zijn nog onbekend, maar de verslechterende levensomstandigheden kunnen een rol spelen. Dat de regering er blijft op aandringen dat je bereid moet zijn om voor je ‘vaderland’ te sterven, maakt het er niet makkelijker op.

De diverse pogingen tot staatsgreep zijn voorlopig allemaal mislukt, inclusief de laatste aanvallen in december 2019 tegen twee kazernes in het Zuiden van het land.

Hoe het nu verder moet, weet niemand.

Maduro lacht voorlopig in zijn vuistje, maar het is niet zeker dat dit lang kan duren. De oppositie zit vast in haar verdeeldheid. Er moet nu op korte termijn een nieuwe electorale raad verkozen worden die de parlementsverkiezingen van eind dit jaar moet voorbereiden. De oppositie weet voorlopig niet wat te doen. Meedoen aan de verkiezingen en het risico lopen die te verliezen, of niet meedoen en zeker verliezen.

Maduro is alles behalve populair bij de bevolking, maar Guaidó is dat nog minder. Vandaar dat vanuit Washington nu alle middelen worden ingezet om Maduro op andere manieren te laten verdwijnen. Onlangs lekte uit dat de persoonlijke advocaat van Donald Trump, ex-burgemeester van New York Rudy Giuliani, al met Maduro is gaan onderhandelen.

Hoe moeilijk het ook is om een juist beeld te krijgen van wat er precies in het land gebeurt, het is belangrijk alles zo goed als mogelijk te blijven volgen. Hoe weinig sympathie men voor Maduro mag hebben (zie hier), een transitie naar de huidige oppositie zou bijzonder erg zijn, na wat er ook in Bolivië is gebeurd. Hopelijk zullen progressieven in de rest van de wereld dit keer wel het verschil zien tussen kritiek op Maduro en steun aan een rechtse wraakzuchtige oppositie.

Bron: http://www.uitpers.be/artikel/2020/01/13/venezuela-iedereen-zit-vast/