Palestijnen spreken al jaren over apartheid in Israël en bezet Palestijns gebied. Tussen de Middellandse zee en de Jordaan is er immers slechts één soevereine macht die heel het gebied controleert, met tal van schendingen van het internationaal recht tot gevolg. Sinds zijn oprichting in 1948 voert Israël een beleid van uitsluiting en ontheemding van Palestijnen om een Joodse demografische meerderheid te bekomen. Na de bezetting van de Westoever, Oost-Jeruzalem en de Gazastrook in 1967 bouwde het zijn beleid van onderdrukking en overheersing van Palestijnen uit. Daarom bestempelen Palestijnse mensenrechtenorganisaties Israël als een apartheidsregime. Ook Israëlische mensenrechtenorganisaties Yesh Din en B’Tselem stellen dat Israël zich schuldig maakt aan de misdaad van apartheid. Recent volgden Human Rights Watch en Amnesty International. De politieke wereld blijft echter grotendeels afwachtend en wil het woord, apartheid, niet in de mond nemen. Ook weigeren de Europese Unie en de lidstaten de druk op Israël op te voeren. Concreet worden de banden met Israël zelfs versterkt en geniet het verder van een status van straffeloosheid.

Vanwaar de schroom om de term apartheid te gebruiken?

Is Israël werkelijk een apartheidsregime?

Welke impact heeft dit op de zoektocht naar een rechtvaardige oplossing?

Hierover gaan Piet De Bruyn, Vlaams parlementslid voor N-VA; Wies De Graeve, directeur van Amnesty International Vlaanderen en Katelijne Suetens, beleidsmedewerker Israël en Palestina bij Broederlijk Delen op 24/3 in gesprek in De Krook.

Moderatie door Brigitte Herremans, onderzoeker aan het Mensenrechtencentrum UGent.